O MISTERIO DO "PIAR VELLO".

A baixada das augas do Sil, puxo a descuberto verdadeiras curiosidades. Unha delas é este piar dunha antiga ponte, da cal non se sabe a data, pero pode ser a que mencionou o licenciado Bartolomé Medina na súa descripción do REINO DE GALICIA, en 1550.

Según ese escrito a parte superior da ponte estaría feita de madeira.

Todo esto son suposicións que de momento ninguén sabe aclarar. Nin os máis vellos da zona recordan esta ponte. Solo atinan a comentar que a estes piares os barqueiros amarraban as barcas que utilizaban para pasar o gando e as persoas, e bautizárono como o "Piar Vello".

O CARÓN DO PIAR DA PONTE.

O sacar esta foto, case saío mal parado. Algúen tirou unha pedra bastante considerable dende a Ponte, e caeu a escasos 30cm de mín. Si me chega a dar non sei eu as consecuencias. Así que os que baixedes estes días a sacar fotos ao pe deste piar tede moita precaución non só de caer ao río sinon de facer para que vos vexan.

ABANDONO DE FOGAR.

Algúen se cansou de levar a casa a costas. Seguro que a este caracol pesaballe moito a casa e acabou con el.

AUGA E VEXETACION.

Agás ocasións moi contadas, donde hai auga hai vexetación, donde ahi vexetación hai vida.

FUTURA MOTORISTA.

De momento aínda lle queda demasiado grande, pero non descarto que algún día se sente enriba dun cabalo metálico destes para devorar os quilómetros das nosas estradas.

QUÉREME, NON ME QUERE...

Quéreme, non me quere, Quereme?.. Tí que prefires?

FLORITURAS

Unha nube de flores ten esta mazaira. O seu dono vai poñerse as botas de tanta froita.

VOLTA ATRÁS NO TEMPO.

O vaciado do río Sil, estanos a deixar unha estampa de antano. A Ponte Vella sobre o río, que deixou de servir cando construíron o encoro en Santo Estevo. Ahora por mor da amplicación da central, teñen que vaciar o río sobre uns 35m no nivel do muro do encoro, co cal deixará case seco o seu curso no embarcadoiro Ponte do Sil, e poderemos contemprar a totalidade da ponte.

PRIMEIRO MIRA, DESPOIS ALIMENTASE

Logo de estar un ratiño ollandome, non dubidou... acercouse a nai, y empezou a merendar. Dende logo que parecía un pouco desconfiado. Intentei achegarme máis, pero como un lóstrego fuxiu.
Seguín esperando, eso si, moito máis alonxado e cando se voltou a sentir seguro, voltou para xunto a súa nai para terminar a merenda. Esta vez non o interrumpín.